-niyazi nihata- gökyüzü bulutsuz mavi bir ülkeÇırpınır köpükle lacivert denizkarşıki sahiller bir renksiz gölgeher taraf uyuyor her taraf sessiz siyah kayalarda bükülmüş beliak saçlı ana gözleri nemliufukta bir küçük beyaz yelkenligörünce semaya açıldı eli tam bugünle dört gün oldu gidelioğlum hasan daha hala gelmedipoyraz vardı deniz olmuştu deligitme dedim gitme o dinlemedi anne bu poyrazın… Read More »
ey zavallı vatanımneden böyle ağlıyorneden midir, çünkü onaevlatları bakmıyor……….. oğul– bakmaz isem ben sanaharam olsun türklük banaİşte ana gidiyoruzvatan için ölmeyegidiyorum öleceğimdönmeyeceğim geriye … ana– git oğlum gitvatanına hizmet etvatan için kanınıher şeyini feda etnişanlına köyüneher şeyine veda et … oğul– gidiyorum ben anaselam söyle babamayavukluma söyle kiağlamasın hiç bana 23 Şubat 1330 (8 mart… Read More »
değil birkaç değil beş on otuz milyon aç bizim! onlar bizim! biz onların! dalgalar denizin! deniz dalgaların! değil birkaç değil be on 30.000.000 30.000.000! açlar dizilmiş açlar! ne erkek, ne kadın, ne oğlan, ne kız sıska cılız eğri büğrü dallarıyla eğri büğrü ağaçlar! ne erkek, ne kadın, ne oğlan, ne kız açlar dizilmiş açlar! bunlar!… Read More »
bana bir varmış de!bir varmış bir yokmuş deme!İçime dokunuyor.
ne olur kim olduğunu bilsem pianın ellerini bir tutsam ölsem böyle uzak seslenmese ben bir şehre geldiğim vakit o başka bir şehre gitmese otelleri bomboş bulmasam içlenip buzlu bir kadeh gibi buğulanıp buğulanıp durmasam ne olur sabaha karşı rıhtımda çocuklar piayı görseler bana haber salsalar bilsem içimi büsbütün yıldızlar basar bir hançer gibi çıkıp giderdim… Read More »
annem yok artık. beni düşünen kalbi yok. bitti. umutsuz olmak istemiyorum. umutsuzlugun bir çıkar yol olmadıgını biliyorum. annem yok artık, yeryüzü çok gördü onu, kalabalığın arasında kuş gibi çırpınan varlığını Çok gördü dalgın yüregini çok gördü bizim için çarpan, kaygılarla dolu yüreğini. annem yok artık. bu kesin. gelinecek bir yere gitmedi. İşte geldim çocuklar demeyecek… Read More »