Tükenen Acılar… Ne kimse benim kadar acılarımı anlayabildi.. Ne de kimse benim penceremden acılarıma bakabildi.. Koca bir ömre ait senaryo idi üç-beş satır karalama kağıtlarına sığdırdığım… Biten herşey inanılamayacak kadar imkansızdı.. İmkansız dediklerim ise birer birer bitiverdi..
Baksam da bakakalsam.. Karmaşıklığı andıran uğultulu rüzgarların savuruşuydu bu, pervasız ve bir o kadar amansız bir savruluş.. Ne yana baksam bakakalır gözlerim.. Ne yana baksam sana kalır gözlerim..
Anne! Filistin gibiyim bu yolculukta… Yolcu duası… Hiç olmadığım kadar metanetli, hiç olmadığım kadar cesaretli, hiç olmadığım kadar sabırlı, hiç olmadığım kadar imanlı, hiç olmadığım kadar denize yakınlık ve riyadan uzaklık diliyorum Rabbim ve bu hiç olmadıklarım hep benimle olsunlar artık. Ve Bismillahirrahmanirrahim…
Başı kapalı olanlara öcü gibi bakıp, yasak dayatması yapanlara en derin ve içten tepki başörtülü bir annenin Atatürkçü yazar oğlundan geldi. ‘Hiç utanma anne’ diyen Cüneyt Özdemir adeta duygularını işlemiş köşesine… Senin başının örtülü olmasından bu devlet korkuyor anne. Kapılar sana ve senin gibi başını örten kadınlara kapalı. Senin yüzünden okullarda çocukların başlarını kapatacaklarından korkuyorlar.
Şafak Türküsü Ahmet Kaya Beni burada arama anne Kapıda adımı sorma Saçlarına yıldız düşmüş Koparma anne Ağlama
Bekleyişler.. ve ardından terkedişler.. Sabredişlerin kıyısında bir son… Sabır bekleyişlerinin ardından sessiz terkedişlere gebedir bu kent.. demli çay kıvamında, rüzgar fısıltıları arasında geçip giden dostluk özlemleri dost kahveleri bekleyişlerinin ardında, daha bir kahve içemeden, hüzünlü terkedişler… Yarına umut, yarına düşsel ezgiler, yarına belki ? düşüşler… gülüşe düşüşler…