hiç bitmeyecekmis gibi zaman.
son bulmayacakmis gibi yasam,
amaçsiz, bir yöne dogru ilerliyordum.
yavas, yavas.. yani öylesine.
ondan önce böyleydi hayatim.
kaba hatlariyla tasvirlenmis vasfim:
uzaktan kumandayla yürüyen bir ceset.
bir torba kemik ve bir torba et!
sonra hislerimle birlikte gördüklerim de degisti.
geçtigim gayesiz yoldan sâde bir nur geçti.
aydinlatti gizli duygularimi, gün isigina çikardi.
Öncesini unutturdu, zamani yasamimda anlamsiz kildi.