hayatta ben en çok babamı sevdim
karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpı bacaklarıyla– ha düştü ha düşecek —
nasıl koşarsa ardından bir devin,
o çapkın babamı ben öyle sevdim
bilmezdi ki oturduğumuz semti,
geldi mi de gidici – – hep, hepp acele işi! —
Çağın en güzel gözlü maarif müfettişi.
atlastan bakardım nereye gitti,
Öyle öyle ezber ettim gurbeti.
sevinçten uçardım hasta oldum mu,
40ı geçerse ateş çağrırlar İstanbula
bi helallaşmak ister elbet, diğmi oğluyla!
tifoyken başardım bu aşk oynunu,
ohh dedim, göğsüne gömdüm burnumu.
en son teftişine çıkana değin,
koştururken ardından o uçmaktaki devin,
daha başka tür aşklar, geniş sevdalar için
açıldı nefesim, fikrim, canevim.
hayatta ben en çok babamı sevdim
(bir siyasinin Şiirleri)