Çay bardağında bırakılan dudak payı kadar bile uzak kalamam gözlerine yakın olsun isterim ellerime ellerin yanındakı beton binaya yaslanması gibi köhne bir evin seni bir çivi gibi çaktım çünkü beynime ve toplayıp bütün kerpetenleri attım denize
İskelenin altına sığınan deniz bırak artık saklanmayı savaş gemileri çoktan geçip gitti…….
kuru bir ot gibi yaşıyorum gözlerden uzak patika bir yolun kıyısında tek suçum sap olmamak baltanın kanlı oyunlarına ama yine de umut dolu kalbim belki bir dişi kuş taşır beni diye daldaki yuvasına
kumtaneciği kaçtı diye gözüne emir veren generalin iki dakika daha cok yaşadı insanları o şanslı kentin — — —
dürüst olalım beyler ilk adım sizden sökün savaş gemilerinden can simitlerini
ne yak mektubun ucunu ne sevgini sayfalar dolusu dile getir zarfı kapatırken yalnız kuytu dudaklarını çokça değdir. — — —